Doezelende reeën in de opwarmende ochtendzon.
De ochtenden van de aprilmaand zijn fris, de schaduwen nog lang. Jong blad filtert het prille zonlicht, en de belofte van warm weer hangt in de lucht. Deze nieuwe dag is nog terra incognita.
Een fitis fluit z’n afdalende pruilliedje en de tjiftjaf zingt het aanloopje naar de uithaal ‘Vó-la-re!’ van Domenico Modugno. De winterkoning, die kleine stuiterbal met veertjes, toetert overal bovenuit. Ook doet het z’n ongeëvenaarde imitatie van twee kiezelsteentjes die tegen elkaar ketsen. Tsk-tsk-tsk! Jeugdherinnering: sla twee kiezelstenen tegen elkaar, houd daarna je neus erboven en snuif de onmiskenbaar rokerige geur van brand op.
Bij de grote waterplas aangekomen, een El Dorado voor zwemvogels, staat een man in waadbroek tegen steentjes te schoppen, handen in de zij. Hij draagt een bucket hat. In het zand ligt een pakket met kleine oranje vlaggetjes. Hij gaat vallen uitzetten voor muskusratten, vertelt hij. Die knagen in oevers en dijkjes, en gelden als zogenoemde invasieve exoten. De man zal zijn vallen in het water laten zakken en daarbij een oranje vlaggetje planten dat aanduidt waar ze staan. In de verte zien we de zonneschittering van een naderende auto, een kano op het dak. “Mijn vervoer”, zegt hij. Hij gaat straks peddelend de plas op.
Ik loop weer terug. De zon staat al hoger, het is aangenaam warm. Langs de kant staat een eenzame auto, een turende man ernaast. “Heb je misschien een hond gezien?”, vraagt hij. Op z’n telefoon toont hij een plaatje van een middelgrote hond met veel zwart en wit en ook wat bruin. Ik moet hem teleurstellen. “Ik liet hem uit, maar hij ontsnapte”, zegt hij. “Hij heet Finn. Misschien rook hij wild, een ree ofzo.”
Nu krijg ik ongemakkelijke visioenen van drachtige reeën of reeën met jongen, opgejaagd door loslopende honden van baasjes zonder overwicht. Het komt helaas elk jaar voor. Vandaag nog. Zie het tweetbericht.
(lees hieronder verder)
Ik beloof naar Finn uit te kijken, zet het nummer van de man in m’n telefoon en geef hem het nummer van de boswachter van dienst. Die wil ook wel graag weten dat er een hond losloopt, zeg ik. En hij kan misschien helpen zoeken. “Zal ik doen”, zegt de man. Hij bedankt en rijdt wat aangeslagen verder. “Finn!”, hoor ik hem uit z’n raampje roepen. “Finn!”
Intussen roep ik ook maar af en toe ‘Finn!’. Finn was bang voor mannen, maar niet voor vrouwen, had de man verteld. Dus wie weet. In de verte zie ik de auto opnieuw stilstaan. Een zwartwitbruine hond rent naar het openstaande autoraampje en wordt dankbaar in de armen gesloten. Het baasje heeft Finn weer gevonden, of eigenlijk Finn het baasje.
Vlakbij huis zie ik door de takken van een meidoorn een aanminnig en geruststellend tafereel. Drie reeën, één reebok en twee reegeiten, liggen in de opwarmende ochtendzon te doezelen, zich van geen hond bewust.
hun lopend buffet – een overdekt bouwsel, gevuld met hooi – naar de boer die al klaarstaat bij z’n melkbussen.
Ding-dong. Een buurvrouw op de stoep. “Zijn dat misschien jullie kippen die verderop los lopen?” We tellen alle lellen en kammetjes: nee hoor, iedereen present. Opnieuw de bel. Nu een voorbijganger met hond: “Zijn dat jullie kippen…?” Wat is dat toch met die kippen? Zelf maar eens kijken dan. 
Het was op een koude bewolkte dag, eind maart, dat we in de tuin op een 
De kippen zijn ware magneetjes voor andere dieren. Hun uitbundig gescharrel in de tuin is kennelijk een aanbeveling: ‘hier goed toeven’. Een postduif komt een paar daagjes bijtanken, 
Ik stond in de tuin tussen een paar kippen die zo’n tumult maakten dat ik ze binnen helemaal had gehoord. Ik was naar buiten gestormd – je weet maar nooit, tenslotte. Het gevaar loert van alle kanten: katten, wezels, buizerds, en laatst nog een hond die een fazant achterna was gestierd, zó onze tuin in.
Ter hoogte van het houthok hoorde ik ineens ritselende geluidjes achter me. Ik vermoedde een muis en draaide me om. Daar stak het kopje van Rudie net boven de rand van een tuinafvalzak uit.
Een wonderschoon coulisselandschap 
Eenzijdige liefde
Hij was er ineens: de mannetjesfazant. We zagen ‘m rondscharrelen in de tuin, zo ver mogelijk bij ons – de bewoonde wereld – vandaan, maar zo dicht mogelijk bij de kippen. Die namen op hun beurt nauwelijks notitie van hun verre neef, wat ons vertelde dat de fazant al wat langer bij ze kwam buurten.
Daarna betrapte ik ‘m terwijl hij voor het deurtje van de kippenren zat en verlangend naar binnen tuurde, zijn kop op en neer bewegend om het allemaal nóg beter te kunnen zien. We snapten nu dat hij ook al eens binnen was geweest en daar de voederbakjes had ontdekt.
Al dagenlang dartelen er minimaal drie bruin-witte mini-teckels onbekommerd door de voortuin, of schieten rakelings achter ons langs terwijl we bij de keukendeur naar het verre gerommel van onweer staan te luisteren, verlangend naar een regenbui. ‘Wezels worden slechts incidenteel of bij toeval waargenomen’, stelt 
als ze zijn, pakken gerust een haasje als het zo uitkomt, laat staan een tamme kip. En onze kippen zijn ons lief. Zodoende.
In de voortuin
Even later huppelde verderop nog een wezeltje frank en vrij door de tuin. Hij koekeloerde wat rond, kroop in een stenen kommetje (misschien om te kijken of er water in zat), om daarna onder een graspluim te verdwijnen. Misschien was dit een van de eerdere drie wezeltjes, maar ik vermoed een vierde.
De kikkerpoel groeit jaar na jaar een beetje verder dicht. Groeit kleiner, zou je kunnen zeggen. Langs de kant rukt het riet op, de bodem raakt verzadigd met plantenresten, en neerdwarrelende herfstblaadjes doen ook een duit in het zakje. ’s Zomers viel de poel al een paar keer droog. Er moest wat gebeuren.
kleinborkel 